#BIJ1: Mollemans schepsels gaan nu zelf de landelijke partijpolitiek in

Het zal wellicht enige verbazing opwekken, die enorme media-aandacht voor Sylvana Simons en haar nieuwe partij BIJ1, omdat ze op het moment slechts 1 zetel heeft in het dorp Amsterdam en daarnaast gemis aan een coherente woordenschat en (zelf-)kennis. Normaliter zouden er geen reden moeten zijn voor zoveel aandacht van de persmuskieten. Maar de idealen van de partij zijn een bladzijde uit het boekje van beleidsmakers op het ministerie en daarom is er een zekere bijval vanuit het systeem voor deze nieuwe partij. Hoewel vermoedelijk al langere tijd gehoopt – hoop ja, geen kennis – zou zijn dat dergelijke grut binnen het partijkartel te houden viel.

Het ministerie waarom het gaat is het Ministerie van Binnenlandse Zaken, waar beginjaren tachtig de multiculturele samenleving werd verzonnen, een nachtmerrie die tot aan vandaag de dag de levens van de autochtone werkenden lastig maakt. Architect achter dit beleid was Henk Molleman, de toenmalige voorzitter van de Directie Coördinatie Minderhedenbeleid op het eerdergenoemde ministerie. Alle verschillende minderhedengroepjes kregen ondersteuning om in de nieuwe maatschappij vooruit te geraken.

Het gevolg van dit beleid was, dat van de ene op de dag de maatschappij in tweeën werd verdeeld, van zielige minderheden, die subsidies en andersoortige ondersteuning ontvingen en de ‘ontvangende samenleving’ oftewel autochtonen, die geen hulp kregen, ook al behoorden ze tot de sociaal zwakkeren en wonen ze al generaties in Nederland. Het werd de basis voor de gesegregeerde samenleving, met uiteraard het probleem – niet aan gedacht of zo? –  van het grotere geheel van de maatschappij (cultuur, instellingen, etc.) die uiteraard Nederlands is, al wel zeker 700 jaar.

Daar richt een partij als Bij1 zich dan ook op, want er is immers nog veel meer te halen, zeker via de calvinistische burgerij die wel openstaan om weg te geven, wat niet aan hen is om weg te geven. Zo zit Zwarte Piet in het vizier, of de zwendel van ‘institutionele racisme’ of via de herstelbetalingen vanwege slavernij. De minderhedengroepen, zoals vaak door leidende figuren onder hen geduid, gaan zelf in Nederland een nieuwe samenleving maken, het behoeft niet te worden aangegeven dat dit ten koste zal gaan van de oorspronkelijk inwoners.

Met vriendelijke groeten van het partijkartel

Wie de dolle, lasterlijke campagne tegen politicus Thierry Baudet de afgelopen jaren heeft gevolgd, al is het maar zijdelings, zal zich afvragen wat de beste man nu voor een bedreiging is, dat men tracht hem op deze grove manier van zijn plannen af te brengen. Zijn het enkel de zeteltjes in de volksvertegenwoordigende lichamen die mogelijk mis worden gelopen door de figuren van de grote politiek partijen? Of is er meer aan de hand? Volgens mij is de politisering en in het publiek debat brengen van de breed uitgestrekte baantjesmachine van de grote politieke partijen, dus de kartelpartijen, hier voor een groot deel debet aan.

In deze baantjesmachine, de bureaucratische molen van de grote ideologische stromingen, daar zit een zeer interessante dialectiek in met een diabolische uitwerking op de maatschappij. De werking ervan, die niet alleen mensen op mooie banen zet, maar ook in de ruime aura mensen kan aantrekken, binden of afstoten én ook niet toelaten. Baudet met zijn romantisch-meritocratisch denken van de nijverige burger, ziet hierin enkel het probleem dat de samenleving zo verstoken blijft van kundige krachten op bepaalde functies en beseft onvoldoende de keiharde machtspolitieke grip die hier de drijvende kracht achter is. 

Voorbeelden zijn er ten over van de kracht van het partijkartel, denk maar aan Pieter Broertjes,

de hoofdredacteur van landelijke krant de Volkskrant en lid van de PvdA, hij kreeg voor zijn verdiensten de baan als burgemeester van Hilversum in 2011. Het is dus niet enkel dat men op de werkplek zelf de wensen van grote partijen doorvoert, ook buiten de banen kan men veel controleren, want het baantje-met-goed-salaris zelf trekt aan. Hoe uitgestrekt de baantjesdraaimolen is? Nou die gaat verticaal door de samenleving heen, van de Hoge Raad en de ministeries, tot aan kleine stichtingen op gemeentelijke niveau.

Het is een gegeven dat macht, het extra sterk is wanneer onzichtbaar en dan optimaal functioneert. Wanneer iemand daarop een licht schijnt, het publiekelijk maakt, dan gaat een hoop hiervan verloren. Dit soort scherpe analyses van Baudet en daarnaast een zekere intellectuele onafhankelijkheid, maken dat hij niet een gewenst persoon is om in Nederland op een toppositie te raken, of om met zijn beweging veel te groeien. Al is het maar omdat de minister-president in ons land ook maar gewoon een middenkaderfunctie is en vast onderdeel van het partijkartel.

Geen verhaal om over naar huis te schrijven

Soms worden artikels geschreven die zelfs binnen een al miserabele situatie in ellendigheid opvallen. Zo zijn er al enige verschenen in dossier over het neerhalen van de lijndienst MH17 op 17 juli 2014, maar toch wist de Groene Amsterdammer te verbazen met wel opzichtige aanvallen op de enige, onafhankelijke Nederlandstalige onderzoeker in deze kwestie. Hij zou worden aangestuurd door de Russische geheime dienst en desinformatie verspreiden. Feiten om deze loodzware bewering te onderbouwen? Geen. Desalniettemin werden de beschuldigingen door de hele Nederlandse pers overgenomen.

Hoe zwaarder de bewering, des te beter dient dit te worden onderbouwd met feiten. Bronnen die dit met informatie staven, liefst voor het grote publiek benaderbaar, zodat men dit zelf kan lezen en verifiëren. Maar ook de bronnen dienen te worden gewogen, want er zijn evident spelers die er baat bij hebben om het verhaal een bepaalde kant op te sturen. Dit alles kun je natuurlijk ontlopen door zelf onderzoek te doen en als onafhankelijke partij deel te worden van het verhaal. Vermoedelijk is dat de reden, alsmede dat deze onafhankelijke stem in het MH17-verhaal  feiten naar voren brengt die het scenario van de overheid tegenspreekt.

Zo leert het grote publiek dat dit geen Amerikaanse, voel-je-goed-film is, waarbij de moedige verslaggevers de slechteriken ontmaskeren, die vervolgens in de bak belanden en zij en de kijkers een lang en voorspoedig leven leiden. Dit is duidelijk een Nederlands verhaal, waarbij gekochte journalisten een eenvoudige onderzoeker het leven zuur te maken, zodat de lokale bureaucraten rustig kunnen slapen en de bevolking middels dagdagelijkse propaganda op het rechte pad wordt gehouden. Geef filmverhaal dus, maar een eigentijdse, Nederlandse nachtmerrie.

Waar is de predikant gebleven?

Ene Laura H verscheen met kerst op de televisie bij de Publieke Omroep, een mokagekleurde ex-jihadiste die voor de Islamitische Staat is gaan vechten. Het roept nogal emotie op, zo’n oorlogsmisdadiger op de televisie, tenminste dan bij een groep mensen die deze onvrede via de sociale media uit en begiftig is met wat men noemt gezond verstand. Er zijn ook mensen ingenomen met dergelijke vertoon van zonde en vergiffenis en het argument ter verdediging van deze programmeringskeuze is een mengeling van moralisme en … nou ja vooral moralisme. Deze moraal en de mensen die dit meedragen komt steeds vaker en ongepaster de publieke ruimte binnengekropen.

Ik ken zowel uit de persoonlijk levenskring en uit andere kringen wel dit soort mensen die deze keuzes verdedigen. Vaak afkomstig uit de provincie of uit dorpen rondom de grootsteden, waar men vroeger hyperreligieus was en die moraal vaart er nog altijd rond, wel bijgewerkt met de modes van vandaag de dag. Deze moraal is ook nu nog vooral een samenraapsel van de lagere instincten van de mens; egoïsme, kruiperigheid en zwakheid, met daarbij de behoefte dit te evangeliseren en iedereen die dit afwijst en ‘met de kop boven het maaiveld uitsteekt’ neer te willen maaien.

Wij zouden iemand in het bezit van een dergelijke ‘deugden’ nu een deugmens noemen, maar een dergelijke figuur en de achtergronden hiervan zijn al jaren terug uitvoerig beschreven door Nietzsche. (1) Die reeds doorzag wat de achtergrond en de gevolgen zijn van het kruip- en verzoekgedrag voor de schepping van de zwakke mens, uit zwakte voortgekomen en gekneed tot kuddedier.

Deze moraal verklaart wel waarom men niet lovenswaardig is naar de mens die harde arbeid verricht, goed is voor zijn naasten, een gezin opvoedt en recht opstaand het harde leven tegemoet gaat. Juist mensen waarvan men weet dat die leed toebrengen anderen, die moeten in de collectieve zondeval bekeert en bejubeld worden, zeker toch de zielige bruinmens die eigenlijk van ver weg wel wat lijkt op die semitische timmerman.

Een verzoek blijft ronddolen als je dergelijke verhalen weer eens voorbij hoort komen. Waar is de predikant gebleven als je hem nodig hebt, nu zijn kudde loopt te leuren en zeuren buiten de kerk? Beter het publieke debat vrijlaten voor mensen zonder deze slavenmoraal.

(1) Der Antichrist – Friedrich Nietzsche

If the Russians love their children too

Wat een van de knapste resultaten is van de liberale orde waaronder we moeten leven, is de manier waarop ze het denken van mensen weet te beïnvloeden en sturen. Via de films, advertenties, muziek, het nieuws op televisie en kranten. Veel van de inzichten van de werkelijke bestuurders van de tent, de lokale oligarchie, komen niet aan als harde informatie richting de bevolking, niet als opdrachten of suggesties van bovenaf. De informatiestukjes dwarrelen zijdelings voorbij en delen hier en daar wat informatie. Van goede propaganda is dan ook bekend dat het juist niet wordt aangekondigd als een boodschap van de machthebbers. Het bekendste voorbeeld hiervan zijn de nieuwsberichten in de Nederlandse kranten, waarbij de propaganda verpakt is. Het deelt op belangrijke vraagstukken aan de lezers mee iets te vertellen over wat er speelt, een nieuwtje dus, maar is in werkelijkheid vaak een halve of hele onwaarheid, ingepakt en voorzien van het journalistieke etiket. Het is dus propaganda dat zich aankondigt aan de lezers als nieuws.

Probleem is wel dat hele onwaarheden vaak gemakkelijker worden ontdekt voor wat ze zijn en dat kan als probleem geven dat mensen het nieuws en zij die het aanreiken niet langer vertrouwen. Zo zijn de groepen die door de media jongeren of probleemjongeren worden genoemd en overvloedig aanwezig in de criminaliteitsstatistieken, een goed voorbeeld van een hele onwaarheid. Een substantieel deel van bevolking weet wel, vooral uit de eigen ervaring, dat het hier gaan om jeugd van niet-Europese afkomst, zoals Marokkanen en negers. Maar wat nu als het gaat over een hele andere kwestie, namelijk Rusland, de president van het land Vladimir Poetin en de Russen zelf? De kranten staan letterlijk vol met onwaarheden over de situatie in het land en vooral over het buitenlandbeleid van de Russische regering. Dit propagandaverhaal wordt wel breed opgepikt doorheen alle lagen van de bevolking en de argumenten vinden weerklank en worden herhaald.

Nu is het zo dat het land ver weg is en dus buiten het zicht, het over moeilijke en onbekende onderwerpen gaat en mensen inhoudelijk weinig over Rusland weten. Daarbij kan men intappen op al bestaande paden uit de Koude oorlog, denk maar aan al de populaire films waarin de Russen de slechteriken spelen (James Bond o.a.) en de toen bestaande angsten over mogelijk nucleair geweld. Propaganda werkt nog beter als mensen beschikken over een bestaand laagje van vooroordelen. Daarom denkt onze bourgeoisie over de probleemjongeren niet geheel ongunstig, omdat ze over de kennis beschikken dat de gehele multiculturele constructie iets positief is en migranten en hun nazaten zielig zijn. Het is echter ook de reden dat een heel land volop negatief is over Rusland en haar bestuurders en ook hele opzichtige onwaarheden zonder mitsen en maren overneemt.

Waarin de probleemjongeren nog in verschillen met de kwestie Rusland is dat de eerste tastbaar en zichtbaar zijn voor veel mensen. Rusland is ver weg. En anders dan in de koude oorlog is de grip in ons deel van de wereld op de kunstenaars, maar ook academici en journalisten, vandaag de dag veel groter. Er is minder objectieve informatie uit andere hoeken te verwachten, zoals Sting dat ooit bezong (1), met daarin de oproep om over de ideologische schutting heen te kijken en goed na te denken voordat we elkaar kapotschieten. Deze orde, met haar nietsontziend liberalisme, acht zichzelf echter superieur, het eindpunt van de geschiedenis én denkt te weten dat alle andere ideologieën achterlijk zijn. De liberale democratie zou het beste model zijn om de samenleving te organiseren en dat is uiteraard, ook maar gewoon één van de verhalen uit haar uitgebreide propagandaarsenaal.

(1) https://www.songteksten.nl/songteksten/29314/sting/russians.htm

MH17 – Een roep voor rechtvaardigheid

Op de woensdag was er in Nieuwspoort, Lange Poten naast de Tweede Kamer, een persconferentie met daarin de presentatie van een documentaire over de MH17. Tevens werd er geopolitieke context gegeven door oud-hoogleraar Kees van der Pijl, sprak een van de documentairemakers en konden aan beide vragen worden gesteld. Het toestel is nu ruim 5 jaar geleden verongelukt en de Nederlandse regering heeft middels onderzoeksteam JIT bewijsstukken verzameld en zelfs al schuldigen aangewezen. Er zit in de documentaire “MH17 – Call for Justice” stevige kritiek op de werking en de onderzoeksresultaten van het JIT en het moet gezegd; die kritiek snijdt hout.

De rol van Oekraïne in de tragedie is zonder meer opvallend. De audiobestanden van haar veiligheidsdienst SBU, die direct na de ramp op het internet verschenen, zijn door experts nagekeken en blijken te zijn bewerkt. Tijdens de ramp waren constante oorlogshandelingen in het gebied bezig en Oekraïne heeft het luchtruim niet gesloten, hoewel men op de hoogte was van de gevaren die dit behelsde. Talloze wrakstukken die nog altijd op de plek van de ramp liggen en anderen die wel zijn opgehaald maar niet met het onderzoek zijn meegenomen. De conclusie van hoe deze ramp zich heeft voltrokken was al enkele uren na het neerstorten bekend en dit is nimmer meer veranderd. Hoe de Verenigde Staten van Amerika de staatsgreep in Oekraïne hebben georkestreerd, die later het land in chaos en verdeeldheid zou stortten, waaruit een oorlog is voortgekomen.

Uit onderzoek blijkt: Nederland ondersteunde islam-terroristen in Syrië

In juli van dit jaar meldde ReAct dat er meer dan 25 miljoen euro via het NLA-programma naar allerlei organisaties van de oppositie in Syrië was overgemaakt. In dit land woedt sinds 2011 een burgeroorlog. De Nederlandse regering wilde geen inzage geven waar de gelden daadwerkelijk terechtkwamen en zo kon eenieder tot op heden enkel met zekerheid stellen dat ze daar de oorlog ondersteunde. Uit onderzoek van Nieuwsuur en Trouw blijkt nu dat meerdere groeperingen in Syrië zijn gesteund die door ons eigen Openbaar Ministerie als terroristisch worden bestempeld.

Lees HIER verder.

De achtste dag Film & Debat

Het resultaat van de laatste financiële crisis dendert nog altijd door in de reële economie, waardoor er over de hele breedte lastenverzwaringen op de maatschappij zijn afgewenteld. Dat was kort samengevat de reactie van econoom Ewald Engelen op een vraag van een werknemer uit de financiële wereld of verzoening tussen de bankiers en de bevolking wellicht een goed idee is. Engelen ging in gesprek met Bart Snels van Groenlinks over de financiële crisis en de rol van de bankiers, n.a.v. een documentaire hierover.

Dit debat tussen beiden, onder leiding van de oud-Minister Pronk, mocht zich eigenlijk geen debat noemen, want Snels liet al snel weten het vooral eens te zijn met van Engelen. De financieel woordvoerder klaagde vooral over de VVD en toonde een machteloze en doelloze indruk en kletsde wat in de ruimte. Van Engelen kwam daarentegen met een interessante analyse over de financialisering van het kapitalisme en de verschoven machtsverhoudingen tussen zij die het kapitaal bezitten en de aanbieders van de arbeid.

De documentaire gaat over de rol van de bankiers en politici tijdens de financiële crisis van 2008 en hoe zij gehandeld hebben. Hier blijft hangen dat politici (Bos, Balkende) en controleurs (Wellink) nauwelijks enige zicht hebben op de werkwijze van banken en wellicht zorgwekkender dat ze constant achter de feiten aanlopen en een ondergaand onderdeel zijn van de internationale financiële geldmarkt. Deze markt heeft zijn eigen wetten en is ongecontroleerd en onbegrepen en op hol geslagen.

Achteraf kon de documentairemaker Robert Kosters nog een woordje zeggen, hij wil een discussie op gang brengen in reactie op de onrust in de samenleving over de werkwijze van de banken. Een prima idee, zou je denken, alhoewel dan zal men veel meer existentiële onderwerpen dienen te politiseren. Dat geldt dus ook voor de geldscheppingsvraag, om daarmee bij de rol van de banken uit te komen.

De openstaande vraag is of voor een echt stevig debat, met het verschillen van mening, het erkennen van grote tegenstellingen en onoverbrugbare opvattingen nog wel aanspraak te vinden valt bij de bevolking. Politiek denken dus. Omdat wel duidelijk werd dat velen die zich beroepshalve met de materie moesten bezighouden dit zelf niet goed begrepen, hoe moet een debat dan verlopen met een bevolking waarbij dit nog meer het geval is?

Over deze dode niet zoveel goeds; Ruud Lubbers (1939-2018)

Op woensdag 14 februari overleed oud minister-president van Nederland Ruud Lubbers op 78-jarige leeftijd. Hij heeft een zeer lange loopbaan binnen de parlementaire democratie gehad, vanaf 1973 bekleedde hij diverse functies; lid Tweede Kamer, fractievoorzitter TK, minister, minister-president, politiek leider en tot aan zijn overlijden de eretitel minister van staat. Van 1982 tot en met 1994 was hij in 3 regeringen minister-president van Nederland.

Lees hier verder

Waarover men niet mag spreken: de grote vervanging

In de zomerse maand juni van dit jaar had een programmamaker op de Franse publieke omroep het lumineuze idee om Renaud Camus uit te nodigen. Camus is schrijver en filosoof en heeft talloze boeken op zijn naam staan, van essays tot dagboeken. Daarbij heeft hij al een aardige leeftijd bereikt en heeft veel gereisd en gezien. De opzet van het programma is het aanhoren van de ideeën van de gast, hierover van gedachte te wisselen, met elkaar in de debat te gaan en verder te bespreken wat er nog meer in Frankrijk gaande is.

Lees HIER verder.